Denk je dat hoge verwachtingen hebben van de liefde vooral bij millennials voorkomt?
‘Ja, omdat millennials sterk in een hedonistische tredmolen zitten. We zijn best wel op onszelf gericht en snel uitgekeken op iets. Dat noemen ze ook wel de liefdescarrousel; na twee jaar hup je over naar iets of iemand anders. Daar komt nog bij dat wij veel bezig zijn met sociale media en jezelf op een bepaalde manier profileren. En dat plaatje gaat ook vaak uit van een ideaalbeeld. Ouderen hebben misschien ook wel hoge verwachtingen, maar als die niet waar worden gemaakt kunnen zij zich er makkelijker bij neerleggen, denk ik.'
Wanneer besloot je jezelf als personage te gebruiken in de film?
‘Eigenlijk wilde ik er eerst alleen als voice-over in. Maar mijn afstudeerbegeleider heeft me aangemoedigd mezelf toch in beeld te brengen aangezien het mijn persoonlijke vragen zijn. Toen moest mijn vriend er ook in terwijl hij van tevoren had gezegd: ‘ik ga nooit in jouw film’. Maar tijdens de research-fase had ik al weleens met een kleine amateurcamera iets opgenomen en dat werkte goed. Toen had Harmen op een gegeven moment ook zoiets van: we pakken gewoon de camera erbij bij bepaalde gesprekken.’
Vonden jullie het lastig om jezelf terug te zien?
‘Ja, je moet toch een bepaalde grens over. Harmen en ik vonden het allebei confronterend om onszelf zo te zien. Ik ben wel een beetje ijdel en in de documentaire zie je mij in m’n kloffie make-uploos op de bank hangen. Dat vond ik wel lastig. En soms vond ik ook dat ik erg aan het ratelen was. Mijn montagebegeleider en afstudeerbegeleider hebben me dan ook geholpen om mezelf te zien als personage en als vehikel om dit verhaal te vertellen zonder dat je heel je ziel en zaligheid hoeft te delen. Uiteindelijk kunnen Harmen en ik wel leuk terugkijken op de film en het maakproces, hoor.’
Tekst gaat verder na afbeelding