Wat had je van tevoren verwacht van leven met twee kippen?
‘Ik had verwacht dat ik een hechtere band met ze zou krijgen, maar kippen zijn niet als katten of honden. Je kan minder makkelijk contact met hen maken. Dat ligt denk ik deels aan hun ogen, omdat ze prooidieren zijn, zitten die aan de zijkant. Ze kunnen je niet recht in de ogen kijken. Ik was voor hen gewoon het wezen dat hun eten gaf en hun poep opruimde.’

Hoelang deed je over het maken van deze film?
‘Het idee had ik al eind 2019. Het regelen van de kip duurde alleen al zo’n drie maanden. Ik wilde per se een plofkip om het gesprek over de bio-industrie op gang te brengen, maar zo’n veeboer gaat je niet zomaar een kip meegeven. Op een gegeven moment heb ik met een leugen twee kippen meegekregen van een hele aardige boer. Toen ik de kippen had, heb ik twee weken intensief gefilmd en daarna nog drie maanden geëdit.’

Wat vond je moeilijk aan het maakproces?
‘Ik vond het heel moeilijk om die boer te bellen om hem te vertellen dat ik had gelogen over waarom ik die kippen nodig had. Die boer was zo goed voor mij geweest en had mij heel veel verteld over de bio-industrie en ik had hem voorgelogen. Hij was heel teleurgesteld, maar is later nog een keer naar mijn school toegekomen om het uit te praten. Dus nu zit het weer goed tussen ons.’

Wat zou je anders doen met de kennis van nu?
‘Als het had gekund, had ik de kippen langer in mijn huis gehouden. Dat was niet mogelijk omdat er een proefwerkweek aankwam en ik moest leren op mijn kamer. Als dat niet zo was geweest, had ik ze graag een maand gehouden want dan had het slachten mij nog meer pijn gedaan.’

Tekst gaat verder na afbeelding

Hoe was het om een kip te doden?
‘Het ergste vond ik het om Kaput in een doos stoppen om haar te vervoeren naar de slachter. Het was alsof ik haar verraadde. Ook scheidde ik haar ineens voor eeuwig van Navia. Het fysieke doden viel me heel erg mee, dat was niet eens zwaar. Het was wel echt heel raar om een beest dat ik twee weken in m’n huis heb gehad ineens dood in mijn handen te hebben.’

Zou je het nog eens doen?
‘Jazeker. Als je me nu een kip gaf die ik moest doden, zou ik dat wel kunnen.’

Hoe kijk je terug op het maken van de film?
‘Het was heel veel gedoe, maar ook heel erg leuk. Wat ik er het meest van heb geleerd, is dat niks gaat zoals je wilt. Normaal wil ik overal controle over hebben en waar dat kon, heb ik de controle ook wel gepakt. Ik had bijvoorbeeld helemaal uitgestippeld wat ik met de kippen wilde doen. Maar het is ook belangrijk om het verder los te laten, je te laten verrassen.’

Zou je nog eens kippen als huisdier nemen?
‘Ja, sowieso. Als ik later een vast huis heb en ik niet altijd weg hoef voor mijn werk, lijkt het me heel leuk om kippen te nemen. Ook omdat je dan elke dag een eitje hebt. Alleen zou ik ze dan wel in mijn tuin houden, dat is wat hygiënischer.’

Eli Idsart (2002) woont in Amsterdam, zit in VWO6 en wil volgend jaar waarschijnlijk naar de European Film College.