2Doc.nl sprak de filmmakers Evita Mac-Nack en Maxime de Vries over hun film: Gedeeld door drie. We hadden het met hen over het bespreekbaar maken van taboes, de grenzen van filmmaken en hun ontdekkingen als beginnende filmmakers met een recent gelanceerd productiebedrijf.
Over de grenzen van het film maken
Het op de gevoelige plaat vastleggen van dit verhaal over meerouderschap ging niet vanzelf. De filmmakers deden alles met zijn tweeën en filmden in twee weken de hele documentaire. Dit intensieve proces verlangde van de makers en de hoofdpersonen dat ze op één dag drie of meer locaties aandeden. Door de korte filmtijd en hun enthousiasme vonden de makers het soms lastig om stil te blijven staan bij de gevoeligheid van het onderwerp. Het proces van documentaire maken ging daarom gepaard met het aftasten van grenzen.
Maxime de Vries vertelt: “Wij volgen een persoonlijk verhaal van mensen. Zij waren nog helemaal in het datingproces en met Kim aan het uitzoeken hoe ze dit vast gingen leggen. En toen dachten we echt: Hoe gaan we dit doen?” De makers hebben zich ook afgevraagd te hebben of de camera wellicht druk uitoefende op de prille meerouderschapsrelatie tussen Kim en de mannen. Evita vult aan: “Het is een zeer persoonlijke kwestie, je gaat een kind krijgen, je leert elkaar kennen en dan heb je twee meiden met een camera die dat allemaal vast willen leggen.” Daarom is het ook ontzettend belangrijk om voorafgaand aan het filmen echt de tijd te nemen om de hoofdpersonen beter te leren kennen, hier zouden we in de toekomst meer tijd voor willen nemen, vindt Maxime.'
De visie van de makers ten aanzien van meerouderschap
Zelf staan de makers positief tegenover meerouderschap. Maxime en Evita vertellen dat er grondig onderzoek naar meerouderschap is gedaan, voordat de Staatscommissie Herijking ouderschap het kabinet adviseerde om de juridische mogelijkheden van meerouderschap van twee naar vier rechterlijk erkende ouders uit te breiden. Daarnaast gaan kinderen meerouderschap, als zij ermee opgroeien als vanzelfsprekend zien. Kinderen kennen geen andere situatie dan de situatie waarin zij opgegroeid zijn. Ondanks deze onderzoeksresultaten blijft Maxime wel enigszins sceptisch over hoe meerouderschap het noodzakelijk maakt om alles op papier vast te leggen: “Ik denk dat ouderschap toch echt heel erg op gevoel moet gaan en het lijkt mij lastig om een samenwerking aan te gaan met iemand die ik niet zo goed ken. Het zou wel een ander verhaal zijn als je iemand beter kent, maar dan heb je toch met al die regels te maken.”
De eerste reacties op de documentaire
De eerste reacties op hun project is de makers dan ook niet in de koude kleren gaan zitten. Het fragment dat aan het begin in de documentaire door Maarten en Elliot besproken wordt, zijn de reacties op een artikel van Omroep Flevoland over de documentaire Gedeeld door drie en de reacties hierop waren niet mals. De negatieve respons kwam bij ons allen toch hard binnen, vertelt Evita. “Toen hebben wij even geslikt en gedacht; wat gaan we nu doen? We voelden ons bijna verantwoordelijk om Maarten, Elliot en Kim in bescherming nemen, maar tegelijkertijd is deze denkwijze gewoon de realiteit.” Maxime benadrukt: “Zoveel mensen hebben een mening over dit onderwerp, zonder dat ze echt weten waar ze over praten.”
Ondanks vele dates en een meerouderschapscontract geen happy ending
De uitgebreide plannen voor het meerouderschap en het meerouderschaps-contract dat Kim, Maarten en Elliot hadden vastgelegd ten spijt, loopt het toch anders dan gehoopt. Tijdens een vakantie lijken de verschillen tussen de co-ouders toch te groot en is hun plan stukgelopen. Evita vertelt: “Ik denk dat zij te veel verschilden qua persoonlijkheid. Ik snap dat ze stoppen, want ze moeten anders toch de rest van hun leven samenzijn voor het kind.” De makers vragen zich ook af of deelname aan de documentaire wellicht extra druk op de relatie heeft veroorzaakt. De hoofdpersonen zijn na dit intensieve proces in ieder geval bezig hun leven weer op orde te krijgen, voordat ze een nieuwe poging wagen met het zoeken van een geschikte wensouder.
Door: Hanke van der Lee