Donna van West (26) leerde Isan Corinde kennen toen ze na haar afstuderen in Paramaribo woonde. Beiden hadden aan de kunstacademie gestudeerd en dat zorgde al snel voor een klik. Maar waarom besloot Van West hem te filmen? We spraken haar over het filmproces, haar band met Isan en Suriname en haar volgende projecten. 

De opa van Van West komt uit Suriname, maar ze was er gedurende haar jeugd zelf nog nooit geweest. ‘’Omdat ik heel nieuwsgierig was naar het land en de cultuur, besloot ik er te gaan wonen en werken als pas afgestudeerd grafisch ontwerper. Tijdens het uitgaan liep ik op een avond de eigenzinnige kunstenaar Isan tegen het lijf. We spraken elkaar en ik leerde van hem dat de mensen uit zijn omgeving, de binnenlanden van Suriname, niet zo goed begrepen waarom hij niet in de goudmijnen ging werken; met kunst verdien je toch geen geld? Isan trok zich daar niets van aan. Hij zette door en vergaarde zo steeds meer bekendheid met zijn werk. Ik vond de manier waarop hij doorzette heel interessant en pakte al snel de camera op om een portret van hem te maken.’’

‘’Kindergedachten is de eerste film die ik gemaakt heb. Hierbij liet ik mij leiden door Isan en waar hij mij mee naartoe nam. Zodoende had ik eigenlijk geen script: ik legde simpelweg zijn leven vast. Toen hij naar Nederland verhuisde, bleef ik nog een jaar in Suriname. Het filmproces stopte omdat ik geen budget had om heen en weer te gaan. Uiteindelijk was dat eigenlijk wel goed: ik kon het contrast laten zien tussen zijn tijd in Paramaribo en de manier waarop hij zich kort daarna in Nederland gevestigd had.’’ Net als Isan, heeft ook Van West zich verder ontwikkeld buiten haar landsgrenzen. ‘’Suriname was echt een soort kweekvijver voor mij. Ik had in deze nieuwe, kleurrijke omgeving veel inspiratie en experimenteerde veel. Mijn projecten werden ondertussen goed opgepakt door de media ter plaatse. Momenteel woon ik weer in Nederland, maar ik mis Suriname heel erg en wil heel graag terug.’’

‘’Doordat ik geen duidelijk script had en heel veel filmde, zat ik uiteindelijk met een groot overschot aan beelden. Dat had ik natuurlijk aan kunnen zien komen, haha! Na de eerste uitgebreide montage heb ik erg lang getwijfeld over de scene waarin je ziet dat Isans’ ‘ontdekker’ wordt begraven. Ik vroeg mij af of dit goed over zou komen, maar ik heb het toch in de film gelaten. Het laat de kijker zien door wie hij gesteund werd. Zonder hen had hij moeilijk naar de kunstacademie kunnen gaan: ze spelen een sleutelrol in zijn leven en in de film. Over andere scenes heb ik helemaal niet getwijfeld. Een goed voorbeeld van zo'n scene is het fragment waarin hij over zijn overleden oma vertelt die hem onvoorwaardelijk steunde. Hij stelt zich daar volledig open voor de camera. Dat is zonder twijfel mijn favoriete scene.’’

‘’Sinds december 2016 woont Isan in Utrecht. In de tussentijd is hij vader geworden en de verkoop van zijn werk gaat ook steeds beter. Met de kindertekeningen en het alfabet van Brokopondo is hij nog steeds actief: inmiddels bestaat het alfabet uit zo’n driehonderd tekens. Suriname staat nog steeds centraal in zijn werk, dat zal denk ik ook nog heel lang zo blijven. Hij droomt ervan om ooit in Amerika te werken, dus wie weet zien we het alfabet daar over een paar jaar terug.’’

Donna van West (26) studeerde Grafisch Ontwerp in Den Haag aan de KABK. Gedurende deze studie maakte ze kennis met film. Na haar afstuderen vertrok ze naar Suriname. Na twee jaar in de tropen, is ze nu weer terug in Nederland. Momenteel werkt ze twee nieuwe projecten uit: een film over de Surinaamse zangvogeltjessport en een ander autobiografisch project over haar eigen Surinaamse wortels.