Na twintig dagen lopen door de Kroatische en Sloveense bossen komen ze aan in Triëst, Italië. Vluchtelingen die de beruchte Balkanroute overleefd hebben. Meestal hebben ze niets bij zich, geen rugzak met wat spullen, geen drinken, geen eten, geen documenten. En als ze pech hebben zijn hun schoenen in beslag genomen door de Kroatische grenspolitie.

Een opvang in wat voor vorm dan ook is er in Triëst niet. Maar de vluchtelingen weten uit de verhalen het plantsoen in het centrum van de stad te vinden waar het oudere echtpaar Lorena en Gian Andrea dagelijks met hun rolkoffertje vol medicijnen komt. Lorena en Gian Andrea verzorgen hun kapotte voeten, zien de sporen van mishandeling, van bijtwonden van politiehonden, de gescheurde kleren, en horen de verhalen van achtervolging en zelfs marteling aan. 

De pushbacks van vluchtelingen - tegen alle internationale afspraken in - door de grenspolitie van EU-leden Bulgarije en Griekenland waren de afgelopen weken volop in het nieuws. Zonder Schoenen overleef je niet laat zien dat als de vluchtelingen deze horde voorbij zijn het gevaar niet geweken is. Ook de politie van Kroatië, een ander EU-lid, verjaagt de vluchtelingen met veel geweld van hun grondgebied.

In Christine Pawlata's videobrief ondersteunen foto’s en filmpjes de pijnlijke verhalen van de traumatiserende vlucht. Bovenal zijn het de kapotte voeten en de beenwonden van de vluchtelingen die bewijs leveren. In het plantsoen in Triëst is er, dankzij Lorena en Gian Andrea, voor het eerst een moment van rust: 'Wij erkennen hun recht om te leven, het recht dat geen staat erkent omdat ze geen documenten op zak hebben.' Voor even een pleister op de wonde.

Regie: Christine Pawlata