Regisseur Daan Bol

Wat wilde je er mee vertellen?
'Laten zien dat dat óók kan: een jongen en een jongen of een meisje met een meisje. Dat werkte bij onze documentaire goed; er was eigenlijk niet of nauwelijks iets over gemaakt en ik vond het belangrijk om dat wel te laten zien. Om iets te kunnen betekenen voor kinderen die daar zelf mee worstelen, maar ook voor mensen die dat nog nooit eerder hebben gezien.'

Maakte Niet op meisjes de impact die je hoopte?
'De documentaire is de hele wereld over gegaan, internationale festivals wereldwijd. Zat ik weer, in een zaaltje me af te vragen wat mensen er in hemelsnaam van vonden. Amerika, Zuid-Amerika, Italië..mensen in tranen, mensen die naar me toekwamen om te vertellen dat ze ‘m geweldig vonden, een voorbeeld vonden. Vooral ook de vader van Melvin maakte indruk; een ietwat machoman die het zo opneemt voor zijn zoon. Maar ik weet ook nog van een docent van een Nederlandse middelbare school dat er twee kinderen uit de kast waren gekomen na het zien van de film. Dat vond ik echt te gek.'

Vind je dat er een rol ligt of misschien zelfs verantwoordelijkheid voor het genre jeugddocumentaire om juist deze verhalen te vertellen?
'Jeugddocumentaires kunnen over van alles gaan, dat hoeft niet altijd belerend of onderwijzend te zijn. Dus het woord verantwoordelijkheid vind ik moeilijk.. Het leent zich er alleen echt goed voor om dit soort verhalen te vertellen die kinderen kunnen helpen. Het kan echt veel betekenen. En dat weet ik van Niet op Meisjes, maar bijvoorbeeld ook van RocknRollertjes [ook een jeugddocumentaire van Daan Bol over een band waarvan 1 van de jongens kampt met een depressie, red.]. Mensen zíen het veel; het wordt veel gebruikt in klassen en kan kinderen echt helpen hun verhaal te doen.  Maar wat mij ook drijft in het vak is het vertellen van mooie verhalen. Dan is het echt te gek als dit er dan uitkomt, maar het begint natuurlijk met een goed verhaal.'

Hoe kijk je er nu naar? Heb je het idee dat er iets is veranderd in de samenleving ten opzichte van het onderwerp van Niet op meisjes?
'Ik heb de film vorig jaar weer eens gekeken en toen was ik benieuwd of ik ‘m al ouderwets zou vinden. Dat is ‘ie geloof ik nog niet, maar ik kijk nu wel anders naar het fenomeen ‘uit de kast komen’. De queer gemeenschap zet zich vaak af tegen het per se moeten labelen van gender of seksualiteit en dat vind ik een goede zaak. En tegenwoordig is de LHBTQ+- gemeenschap veel zichtbaarder, en ik heb het idee dat er meer ruimte is voor verschillende vormen van seksualiteit en gender in de media. Dat is wel veranderd in de laatste jaren. Maar het blijft nog steeds heel relevant. Het is nog steeds belangrijk om deze verhalen te vertellen; de cijfers liegen er niet om. Het geweld, de suïcidecijfers... Er zijn nog steeds veel kinderen die hier mee worstelen.'

Welke documentaires raad jij zelf aan om te kijken?
'Strike a Pose (Reijer Zwaan & Ester Gould, 2016) en Unconditional Love (Rafal Lysak, 2018). Allebei geen jeugddocu’s, maar wel heel mooi.'

Ten slotte, waar ben je nu mee bezig?
'Ik heb het afgelopen jaar gewerkt aan een nieuwe serie voor NPO 1 van de HUMAN, samen met Ester Gould en Sarah Sylbing. Dat gaat over kansen in het onderwijs. Die komt dit najaar op tv.'