Van zaadje tot product

“Gedurende mijn opleiding dacht ik steeds vaker: waar komt dat eigenlijk allemaal vandaan, wat ik aan heb en wat ik in mijn mond stop” vertelt Adriaan. Hij werd steeds bewuster op het gebied van eten, drinken en kledij en besloot dat dit zijn afstudeerproject zou worden. In dit project wilde hij het verhaal achter het product ontdekken. Toen hij in de zomervakantie een vrouw tegenkwam die een transparante productie van spijkerstof wou opzetten in India leek dit zijn ideale personage voor deze film te zijn. Nadat Adriaan zijn plan had geschreven en een crowdfundingsactie was gestart ging het hele plan van dit personage niet door, waardoor Adriaan's filmplan ook geen doorgang kon vinden. Via een Nepalese Facebookvriend kwam hij al snel Sanne Demmer op het spoor, een meisje dat een bedrijfje aan het opzetten was in Nepal. Nadat hij een paar keer met haar had afgesproken in Nederland kon Adriaan opgelucht ademhalen: “Ik heb een nieuw personage voor mijn filmproject”. Het plan bleef hetzelfde: van zaadje tot kleding maar “met een ander personage wordt het natuurlijk wel een andere film” besefte Adriaan zich.

Sanne

Tijdens de korte periode dat Sanne in de kledingindustrie in Nederland werkte ervaarde ze dat het daar allemaal draait om geld. “Ze vond dat verschrikkelijk omdat de bedrijven niet gaven om de mensen die de kleding maakten maar meer om zo goedkoop mogelijk te produceren zodat ze er veel winst aan overhouden” vertelt Adriaan. Bijna vier weken lang volgde hij Sanne in Nepal in bijna alles wat ze deed: “Dat wilde ik ook, omdat ik geïnteresseerd was in haar.” Adriaan wilde dat alles via haar verteld werd, via haar ogen moest de kijker het proces van zaadje tot eindproduct kunnen volgen. Hij wilde zelf echter nog een stapje verder, hij hoopte dat ze er ook nog achter aan zou gaan waar het katoen vandaan komt waarmee ze haar tasjes produceert. “Ze zegt in de film dat ze nog niet zover is om alles uit te zoeken, dat is ook wel hoe het was en het is goed zo” beseft Adriaan nu.

Toekomst Tashi

De film, en Sanne’s bedrijfje, zijn vernoemd naar Tashi, een monnik die ze heeft leren kennen in het klooster. Hij inspireerde haar omdat de monnik altijd lachte. Tashi zelf is niet te zien in de film: “Het blijft een beetje in het midden of hij nou weg is, ergens anders naar toe is gegaan of is overleden. Niemand weet het, ook Sanne niet”. Adriaan zelf was al eerder in Nepal geweest en het land en de mensen spreken hem aan: “Daar draait het veelal om familie en liefde” vertelt hij, “een groot verschil met Nederland”. In de toekomst zou Adriaan graag weer een film maken in een ontwikkelingsland, of een deel 2 van deze film, maar zoals voor zoveel documentairemakers is het een probleem om hier financiële middelen voor te vinden. “Ik ben uiteindelijk heel blij met hoe de film geworden is. De dankbaarheid die de mensen in Nepal uitstralen zie je” concludeert Adriaan.