Afgelopen September was de zogenaamde "vluchtelingencrisis" op een hoogtepunt. Duizenden waagden de oversteek van Turkije naar Griekenland en reisden verder naar het Noorden van Europa. Ministers en regeringsleiders hielden de ene spoedbijeenkomst na de andere.
Terwijl de politici ruzieden over quota's en grensbewaking, reisde journalist Okke Ornstein mee met Hanine (niet haar echte naam), een Irakese farmaceute die hij op Kos had ontmoet en die op de vlucht was voor de oorlog in haar land.
Uiteindelijk bereikten ze Duitsland, maar gemakkelijk was dat niet. "Het was één grote uitputtingsslag", vertelt Ornstein. "Vluchtelingen zijn constant in beweging, van de boot naar de trein, uren lopend om 's nachts grenzen over te steken, bussen in en uit. Het was volkomen onvoorspelbaar waar we heen zouden gaan, en hoe, omdat de situatie steeds veranderde. Ineens gooide Hongarije de grenzen helemaal dicht bijvoorbeeld, en moesten er dus andere routes uitgestippeld worden, en dat leidde dan weer tot nieuwe problemen".
"Wat me het meest is bijgebleven is de het enorme doorzettingsvermogen van Hanine en haar medevluchtelingen. We werden af en toe als vee behandeld in de verschillende landen; toegeschreeuwd door militairen, in treinen gestopt, opgesloten. Maar voor haar was dat toch beter dan in Irak blijven, en dus bleef ze doorgaan, ook al was ze uitgeput, ziek, en bang".
"En dan af en toe kregen we wat van het nieuws mee, van Europese topconferenties met kibbelende ministers of politici die het dan hadden over 'aanzuigende werking' of 'asiel shoppen'. Het contrast met wat zich op de grond afspeelde was echt bizar, het zijn twee werelden die elkaar helemaal niet raken."