Als Olivier S. Garcia in 2016 afstudeert aan de filmacademie, wil hij zelfstandig naar de Verenigde Staten reizen om zijn familiegeschiedenis te onderzoeken. Zijn vader Tony is er geboren, maar op jonge leeftijd vertrokken. Zijn halfbroer Erik woont er het grootste gedeelte van zijn leven. Olivier groeide zelf op in Nederland, zonder Erik. 'Ik wist nooit precies waarom. Er was gewoon heel veel spanning tussen mijn pa en mijn broer. Ik had het gevoel dat ik dit moest vastleggen.' 

En dus stelt hij voor om met z'n drieën een trektocht door het berglandschap van Californië te maken. Garcia: 'Toen ik heel jong was, had m'n broer wel eens gezegd: ''Ooit gaan we een tocht maken door de bergen. Dat gaat een trip of a lifetime worden.'' Dat is het ook geworden, maar wel op een andere manier dan ik had verwacht.'

Al snel blijkt dat Erik niet blij is met de constante aanwezigheid van Oliviers camera. Een family bonding experience verandert al snel in een filmproject. Olivier: 'Hij was teleurgesteld dat die camera zoveel ruimte innam. Die trip zou gewoon om ons drieën gaan, en was ik toch de hele tijd bezig met filmen.' Halverwege de trip besluit Erik dan ook om er een einde aan te breien. 'Hij dacht: fuck jullie, ik ga weg.' 

Aanvankelijk was Olivier teleurgesteld, maar wanneer hij de beelden terugziet, gaat hij toch anders naar het incident kijken. 'Ik weet nog dat ik toen dacht: waarom kunnen we er niet gewoon heel veel over praten, zodat ik kan begrijpen wat er met je gebeurt.' In het DocTalks-interview legt hij uit hoe zijn blik veranderde. 

Olivier omschrijft de montageperiode als 'een tweede bergtocht'. Pas dan beseft hij de enorme lading van deze trip. 'Het was echt something else, omdat ik het ook zelf moest verwerken. Ik moest zelf snappen wat die camera nou eigenlijk voor m'n broer betekent, maar bijvoorbeeld ook hoe het voor mijn vader was om weg te gaan uit Amerika. Maar wat het moeilijkste was, was mijn eigen perspectief duidelijk krijgen. Waar gáát het me eigenlijk om? Wat ik heb geleerd, is dat verhoudingen met anderen altijd blijven veranderen. En dat je ook op een bepaalde manier vrede moet hebben met hoe dingen zijn.'

Of hij de trip ook zonder camera had willen maken? 'Dat vragen vragen veel mensen. Ik denk dat dat wel beter was geweest, maar dat ik op deze manier meer durfde te bespreken. Het zorgt er wel voor dat er iets tussen jou en de ander in komt te staan, zeker als het om familie gaat.' 

Aan het eind van de reis en film blijven Olivier en zijn vader met zijn tweeën over. Ze voeren een moeilijk gesprek over Oliviers idee van een perfecte vader. Zijn vader confronteert hem met het feit dat die alleen in zijn hoofd bestaat. Olivier: 'Hij zei: je verwacht dat mensen telepatisch tegen je zeggen wat je wil horen, maar je vergeet wat mensen allemaal voor je doen. Misschien zit daar ook waarde in.' 

Voelde hij zich voldaan na de reis? 'Nee, omdat ik toch had gehoopt dat we met zijn drieën die tocht zouden maken. Maar nu denk ik: het had niet op een andere manier gekund.'