Veel kinderen in Israël worden opgevoed met het idee dat er geen andere keuze is dan het leger in gaan - dat de dienstplicht het enige juiste pad is. Wat wilde Davidi laten zien met deze documentaire? Wat zijn volgens hem de persoonlijke en sociale gevolgen van het Israëlische nationalisme? Is zijn film een waarschuwing voor de rest van de wereld?

In de documentaire is onder meer te zien hoe een schoolklas met piepjonge kinderen tijdens de tekenles aan de haal gaan met het logo van het Israëlische leger. In het fragment zien we onder meer Zohar, die net als zijn klasgenoten dicht bij de Gazastrook opgroeit. Hij wil niet meedoen aan de tekenopdracht. Voor Davidi is Zohar een metafoor voor alle Israëliërs. Hij voelde dat er iets aan de hand was, maar wist niet precies wat. 'Dat leren we pas als we ouder worden. Vanaf het moment dat oorlog en geweld zich concreet manifesteren in ons leven.’

Ook Davidi ging als tiener het leger in: na zijn middelbareschooltijd moest hij drie jaar lang in dienst. Zelf besefte hij al na enkele dagen dat dat ‘een grote fout’ was, ondanks het feit dat er geen ontkomen aan was. Dat hij het als een fout zag, kwam niet alleen voort uit politieke overtuigingen, maar ook omdat de dienstplicht een ervaring is waar je als jong persoon niet klaar voor kan zijn. Wat had dit voor invloed op hem en zijn ambities om filmmaker te worden? Hoe verwerkte hij zijn eigen verhaal in deze film?

In door stemacteurs voorgelezen dagboekfragmenten van gesneuvelde jongeren vertellen ze over hun worsteling met de opgelegde gewelddadigheden, waarbij er geen plaats is voor eigen principes, en overdenken ze hun angsten en doorkruiste toekomstplannen. Lindemans en Davidi bespreken de manier waarop deze fragmenten de basis van het grotere verhaal vormen.

Davidi maakt zich zorgen over wapenwetten, militaristische staten en de jongeren aldaar die de dienstplicht nog moeten ondergaan. In Israël, maar ook daarbuiten: ‘Zolang wapenfabrikanten zich geen zorgen hoeven te maken over hun voorbestaan, kunnen wij niet rustig slapen.’