Al decennialang laat Frans Bromet (1944) via zijn documentaires, of zoals hij het zelf noemt: ‘betrokken reportages’, zien waar het wringt in onze maatschappij. Altijd zelf op pad, met een camera op zijn schouder, zonder foefjes en zonder al te veel voorbereiding.

Zijn nieuwste film, Waar zijn we mee bezig?, past helemaal in die Bromet-traditie. In de documentaire gaat hij in gesprek met politieagenten, brandweerlieden, apotheekassistenten en ambulancemedewerkers. Elk van hen heeft te maken gehad met geweld terwijl ze hun werk uitvoerden. Bromet vraagt hen wat voor psychische sporen deze incidenten hebben nagelaten.

Nicolaas Veul bezoekt Bromet in zijn woon- en werkplaats Ilpendam. Al sinds 1995 huist zijn familiebedrijf zich in het voormalige gemeentehuis van dit Noord-Hollandse dorp. Hoeveel Bromet-films er in dit pand zijn gemaakt? Hij zou het niet weten, maar dat het er meer zijn dan de gemiddelde documentairemaker, is wel duidelijk.

Aan de hand van werkruimtes, posters en apparatuur in het pand vraagt Veul naar Bromets oeuvre en werkwijze. Waar haalt hij zijn onderwerpen vandaan? Waar moet je op letten tijdens het afnemen van interviews? En wat moet je vooral níet doen?   

Over Bromets herkenbare stijl is door de jaren heen al veel geschreven. Zijn werkwijze kenmerkt hij als ‘zo simpel mogelijk’, wars van auteursvisie en zonder al te veel aankleding. Waarom koos hij ooit voor deze aanpak? En hoe weet hij, tijdens het maken, waar hij heen wil?

Vanwege die simpliciteit ziet hij zijn films als spiegels van de mensheid. Hij laat zien hoe de mens eigenlijk is ‘als het masker verdwijnt’. Dat levert niet bepaald een positief beeld op, maar volgens Bromet is de ware aard van de mens dan ook niet per se goedgunstig. Ook zijn nieuwe film heeft een boodschap om moedeloos van te worden. Hoe gaat Bromet om met zijn eigen emoties, als hij zich met zware onderwerpen bezighoudt? Is hij nog hoopvol over de mens?