Maker van Morgen Razan Hassan wilde een film maken over verwondering, het kijken door de ogen van een kind. Maar toen ze Anne, Johan en Felix ontmoette, wist ze dat dit het verhaal was waar ze naar op zoek was geweest. In de poëtische en reflectieve documentaire ‘Tussen glazen en muren’ volgt Razan Hassan het leven Anne. Zij werd moeder van Felix, een jongetje met het Syndroom van Down. Razan Hassan: ‘Ik wil laten zien hoe het hebben van een bijzonder kind je kan veranderen in een nieuwe versie van jezelf.’

Hoe ben je met Anne in contact gekomen?
‘Soms werkt het universum op magische manieren! Ik leerde Anne kennen via haar man Johan die ik toevallig ontmoette op een verjaardag van een vriend van mij. Toen Johan het had over het krijgen van een kind, was ik meteen geïntrigeerd. Destijds deed ik onderzoek naar verwondering vanuit het perspectief van een kind. Ik wilde ouders en kinderen ontmoeten om te zien hoe zij beiden de wonderen van het bestaan waarnemen.

Later die avond kwam Johan me vertellen dat hij open stond om mij voor te stellen aan Felix en Anne maar dat ik moest weten dat Felix het syndroom van Down heeft. Impulsief was mijn antwoord: "Dat is zelfs nog beter!" De kennismaking met Anne, Felix en Johan opende mijn horizon. Ik heb mijn onderzoek toen uitgebreid naar het wonder van een liefdevol gezin. Ik wil laten zien hoe het hebben van een bijzonder kind je kan veranderen in een nieuwe versie van jezelf.’

In de documentaire vertelt Anne over de band die ze heeft met haar zoon Felix. Waarom is het belangrijk dat haar verhaal verteld wordt?
‘Anne's reis om een ​​band met haar zoon Felix te krijgen was geen gemakkelijke reis. In feite was het haar eerste reactie om hem af te wijzen. Ze kon niet tegen het idee van een afhankelijk kind, dat haar onafhankelijkheid voor altijd was afgenomen. Doordat Anne andere moeders te ontmoeten die ook kinderen hebben met het Syndroom van Down en door haar theaterpraktijk met Sarah en andere acteurs en actrices met het syndroom van Down, veranderde Anne. Ze opende haar hart om te voelen dat deze ‘ander’ een kind is, dat Felix háár kind is.

In essentie gaat de film over het herkennen van jezelf in ‘de ander’. Door die herkenning beseffen dat we hier uiteindelijk allemaal samen in dit leven zitten. Het belang van het vertellen van hun verhaal ligt in mijn drang om mensen uit te nodigen om na te denken over hoe we reageren wanneer we voor het eerst iemand ontmoeten die anders is en onze reacties in twijfel trekt.’

De documentaire gaat over het moederschap, waarom wilde je iets over dit thema maken?
‘Mijn relatie met mijn films is moederlijk. Steeds als ik een film maak heb ik het gevoel dat het uit mijn ziel voortkomt. Met deze film wilde ik mezelf uitdagen om een documentaire te maken over iets wat mij onbekend is. Ik besloot een film te maken over ‘de ander’. Met andere woorden, ik ben een zevenentwintig Syrische filmmaker die nog nooit een kind heeft gebaard en ik heb geen directe relatie met iemand met het syndroom van Down. Dus alles in de film, inclusief de vorm die we gebruikten, was nieuw voor mij. En wie weet, misschien was het maakproces ook een manier om te onderzoeken hoe het voelt om moeder te worden!?’

De interviews zijn niet op de gebruikelijke manier in beeld gebracht. Anne deelt delen van haar verhaal terwijl ze tegen een spiegel praat, of in theaterscènes. Dan lijkt het alsof haar verhaal gescript is. Waarom heb je voor deze vorm gekozen?
‘Er is een citaat van Alfred Hitchcock dat luidt: “In speelfilms is de regisseur God; in documentaires is God de regisseur.” Anne en Sarah werkten aan een theaterstuk dat uitdrukt hoe Anne zich voelde toen Felix werd geboren. Ik koos er daarom voor om dat deel van hun levensscript te benadrukken, niets meer en niets minder.

Wat betreft de scènes met de spiegel, ik geloof dat we altijd tegen een spiegel praten, zelfs als dat niet het geval is. Door Anne en Sarah voor de spiegel te plaatsen, wilde ik benadrukken dat we in contact met ‘de ander’ altijd worden we geconfronteerd met een weerspiegeling van een deel van onszelf. Een deel waar we van houden of wat we haten. Door met onszelf te communiceren door die metaforische spiegel komen we dichter bij het begrijpen en voelen van onszelf, en de mensen om ons heen.’

De naam van de documentaire is 'Tussen glas en muren', wat bedoel je met deze titel?
‘In Between Glass and Walls’ is ontleend aan een gedicht van Herman Gorter, een Nederlandse dichter die ik leerde kennen door Johan, de vader van Felix. Tussen glas en muren zitten is voor mij een poëtische vertaling van hoe ik me voelde bij Anne thuis. Letterlijk en figuurlijk. Hun huis is gemaakt van glas en muren, die twee toestanden weerspiegelen: de eerste is glas dat voor mij vrijwilligheid en transparantie vertegenwoordigt, en de tweede is de muur, die een zekere volharding en kracht vertegenwoordigt.’

Wat hoop je dat kijkers meenemen uit de documentaire?
‘Naar mijn mening is elke film een poging tot reflectie. Ik hoop dat mensen uit de film halen wat ze nodig hebben. En dat ze na het zien van de film, wanneer ze iemand met het syndroom van Down, iemand met een andere achtergrond of iemand met een andere etniciteit ontmoeten, eraan denken verder te kijken dan wat het beeld van die persoon representeert.’