Dit documentaire-inkijkje in een corporaal studentenhuis bevat alles wat je daarvan verwacht: feestjes, drank en baldadigheid. Minder vanzelfsprekend is de broze 93-jarige huisbaas Robert Best die zich elke dag mengt onder zijn jonge huurders. Job van Dijk (54) en Britt van Mechelen (56) kwamen met hun camera in deze wel heel bijzondere woonsituatie terecht en legden alles vast. 2Doc.nl sprak Britt van Mechelen over het maakproces van ‘Burlenburgh, ik was vrij’.

Hoe kwamen jullie dit verhaal op het spoor?
‘Ries van Dijk, de zoon van mijn coregisseur Job van Dijk, werd lid van studentenvereniging Ceres in Wageningen. Hij kwam na een hospiteeravond te wonen in ‘Villa Sanoer’ ook wel bekend als jachtslot Burlenburgh. Toen Job voor het eerst op bezoek ging, keek hij zijn ogen uit. Zo’n prachtig jachtslot met 2 hectare grond is het laatste wat je verwacht als je zoon zegt op kamers te gaan. Hun huisbaas Robert was zelf ere-lid van vereniging Ceres in Wageningen en woonden vanaf 1954 in de villa. Het jachtslot, de jongens, Robert en hun omgang met elkaar liet een grote indruk op Job achter. We gingen vaak op de koffie om Robert en de jongens beter te leren kennen en dat veranderde langzaam in een filmproces van vier jaar.’

Het verhaal maakte dus indruk op Job. Wist jij ook gelijk dat je dit verhaal wilde vertellen? 
‘Ja zeker, toen Job het mij vertelde voelde ik gelijk de urgentie. Door Roberts leeftijd en gezondheid realiseerden we ons dat dit verhaal gefilmd moest worden nu het nog kon. Wij hadden ook een unieke kans: externe filmmakers zijn in een corporaal studentenhuis nooit welkom. Omdat wij er ook vaak zonder camera waren, als familie en vrienden van Jobs zoon Ries werden we vertrouwd. Dat vertrouwen zie je ook terug in de film, want de jongens waren bij ons allesbehalve geremd.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Wat hoop jij dat kijkers verder meenemen uit de documentaire?
‘De documentaire werd vertoond in het filmhuis in Wageningen en had zoveel bezoekers dat hij destijds in reprise ging. Er was bijzonder veel lokale aandacht omdat Burlenburgh in de omgeving een fenomeen is. De documentaire is wat dat betreft een soort veredeld ‘gluren bij de buren’, maar goed, al die mensen kregen wel een diepere boodschap mee. Zo hangt er nog best wat stigma rond corporale studentenverenigingen en hoorden wij achteraf dat deze film daar voor mensen nuance in aan bracht. Daarnaast willen wij laten zien dat samenleven van jong en oud onder één dak iets bijzonders is wat goed kan werken. Robert was er heilig van overtuigd dat het terugtrekken van oude mensen uit de samenleving iets is wat vereenzaming en bekrompenheid veroorzaakt. Dat wilde hij niet voor zichzelf. Toen Robert in het ziekenhuis belandde, viel de verpleegkundige van haar stoel van verbazing. Elke dag stonden er zo veel jonge jongens en oud-bewoners aan Robert zijn bed. Dat was echt het bewijs dat dit voor sommige ouderen een oplossing kan zijn. Daarnaast was deze grote opkomst in het ziekenhuis een mooie kroon op het levenswerk van Robert.’

Britt van Mechelen (56) is journalist en kunsthistorica, Job van Dijk (54) is filmmaker in opdracht.