Toen ging het fout. ‘De planning was om zes dagen te filmen, dat zijn er uiteindelijk twee geworden.’ Op de tweede avond kreeg hij een appje van de persoon die hem heeft geholpen om Tanzania binnen te komen. ‘Almicheal, je moet hier weg. De politie weet dat je aan het filmen bent.’ Halsoverkop vluchtte hij naar een andere stad vijf uur verderop, waar hij wachtte op het eerstvolgende vliegtuig richting Nederland. ‘Ik was vooral bang dat ik het filmmateriaal kwijt zou raken. Ik wilde niet terugkomen met lege handen.’

Eenmaal terug in Nederland bleek het beeldmateriaal in orde te zijn. Hij was er blij mee. Voor zijn documentaire had hij alleen meer voor ogen, zoals een gesprek met een medicijnman. ‘Ik zei tegen mijn producent voor de grap: ik ga gewoon terug.’ Zijn producent begon te lachen: ‘dat gaan we niet doen.’ Ook zijn school was er erg op tegen. ‘Almicheal, je mag écht niet meer gaan.’ ‘Gelukkig was ik degene met het geld, de producent niet. Dus ik kon gewoon vliegen als ik wilde. Ook qua budget kon ik nog even vooruit’, zegt de filmmaker.

De derde keer in het land was er een groot festival met medicijnmannen bezig, ter viering van het begin van het offerseizoen. Daar werden dingen verkocht op een zwarte markt, cursussen gegeven, kippen op traditionele manier geslacht en veel gedanst. ‘Het was een bizarre en intense ervaring. Ik heb me er helemaal aan overgegeven’, vertelt hij enthousiast. 

Almicheal wilde heftige vragen stellen aan medicijnmannen. Hoe kom je aan de geruchten dat lichaamsdelen een gelukbrengende potentie hebben? Waarom gebruiken sommige mensen deze lichaamsdelen om hun eigen economische situatie te verbeteren? Om die vragen te kunnen stellen had hij twee vertalers bij zich. Een medicijnman sprak een van de Tanzaniaanse bantoetalen Sukuma. Een vertaler vertaalde dat naar de officiële taal Swahili, de ander vertaalde dat naar het Engels. Door die ingewikkelde constructie vielen veel dingen weg. Wel kreeg hij een indicatie van hoofdlijnen die de medicijnman vertelde en kon hij daarop reageren. Dit gesprek komt terug in de film.

Van de directeur van het kamp mocht Almicheal maar kort langskomen om gedag te zeggen tegen de kinderen en spullen af te geven die hij had meegebracht. Afscheid nemen van de kinderen vond de filmmaker erg moeilijk. ‘Psychologisch worden die kinderen helemaal gemarteld. Ze kennen geen liefde en aandacht. Toen ik daar kwam zag ik dat ze zo genoten van het spelen en de belangstelling. Je ziet dat ze dat missen. Ik moest erg uitkijken dat ze niet te gehecht aan me raakten.’

Tekst gaat verder onder afbeelding

Met zijn documentaire wil Almicheal ervoor zorgen dat mensen met albinisme niet langer het zwijgen wordt opgelegd. Ook hoop hij een discussie op gang te brengen. ‘Ik wil dat mensen weten wat hier aan de hand is. De film legt niet alles uit: ik hoop dat kijkers vragen hebben en onderzoek willen doen. Ik heb zelf namelijk ook niet alle antwoorden.’

Het probleem met agressie tegen albino’s wordt voorlopig niet opgelost, vreest de filmmaker. ‘Zolang die mensen gescheiden blijven, zal het nooit opgelost worden.’ De onbekendheid met mensen met albinisme leidt tot angst en inhumaan gedrag tegen deze minderheid. Almicheal: ‘Mensen begrijpen het echt niet. Ze vinden het er buitenaards uitzien.’